apocaliptica yüzünden..

aldı götürdü yine apocaliptica beni..
unuttuklarımı hatırlatti, aklımdakileri unutturdu..
hem bagıra çagıra isyan etme duygusu uyandırdı , hem de bi köşeye çekilip kimseye duyurmadan sessiz sedasız gözlerimden yalnızlıklarımı dökme duygusu...
yalnızlık..
bazen insan kalabalıklar arasında da yalnızlık çekebiliyomuş,ögrendim..
ama gocunmuyorum bundan, alıştım galiba..
artık yaşadıgım anın derdindeyim.. "an" güzel geçsin, gerisi nasıl olsa yine benim aleyhime olacak,belli..
yaptıklarımdan veya yapmadıklarımdan kendim sorumlu olmalıyım,degil mi?
bu bir isyan degil.. dedim ya alıştım..
o yüzden artık hiçbirşeyin sonucunu düşünmek istemiyorum..
"şöyle yaparsan böyle olur" ları önemsemek ve "böyle olmaması için şöyle yapmamam ŞART!" fikrine bagımlı yaşamak istemiyorum..
hayır..
ben "an"ı degerlendirmek istiyorum ya..
yaşadıgım anı..
sorgulanmak istemiyorum..
bu benim seçimim degil mi? böyle olması gerekmez mi zaten?
ama ben oyle istiyorum, ve oyle olacak artık..
su an yazmak istiyorum ve yazıyorum, bu yuzden de sorun olcak belki de, ama düşünce özgürlügüme de karışılmaz artık herhalde..

off apocaliptica, hep senin yüzünden..
yine susamadım... susamıyorum..


içimde birşeyler var birikmiş..
hissediyorum..
duyuyorum..
görüyorum..
anlatamıyorum....